Ὁ ἐνοριακός Ἱερός Ναός Ἁγίου Δημητρίου Ἀφύτου κτίσθηκε το 1858 πάνω στά ἐρείπια ἀρχαιοτέρου ναοῦ ἀφιερωμένου στόν ἴδιο Ἃγιο, ὁ οποῖος καταστράφηκε ἀό τούς Τούρκους το 1821 μέ τό Χαλασμό τῆς Κασσάνδρας. Πρόκειται τρίκλιτη βασιλική μέ τροῦλο, ἐνσωματωμένο κωδωνοστάσιο, νάρθηκα καί γυναικονίτη. Ὁ ναό κτίσθηκε ἀπό βορειοηπειρῶτες τεχνίτες καί την προσωπική βοήθεια τῶν κατοίκων τοῦ χωριοῦ. Μεγάλη ἐπίσης ἦταν ἡ συνδρομή τοῦ Σιμωνοπετρίτη Μοναχοῦ Φιλίππου, πού καταγόταν ἀπό τήν Κεφαλλονιά. Γιά τήν ἀνοικοδόμηση τοῦ ναοῦ χρησιμοποιήθηκε ντόπιος πωρόλιθος πού πάρθηκε ἀπό τά ἐρείπια τῆς Βυζαντινής ὀχύρωσης τοῦ λόφου Κουτσόμυλος.

Τό τέμπλο τοῦ ναοῦ εἶναι ξυλόγλυπτο μέ ζωγραφιστό φυτικό διάκοσμο καί οἱ εἰκόνες πού τό κοσμούν εἶναι ἔργα τοῦ 19^ου αἰῶνα.

Ἰδιάιτερη ἀξία ἔχουν φορητές εἰκόνες πού φυλάσσονται στό ναό:

• “Παναγία ἡ Ἀφυτιώτισσα”, ἔργο τοῦ 14^ου αἰῶνα ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη.
• “Χριστός ὁ δίκαιος Κριτής” καί “Παναγία ἡ Ἀμόλυντος”, ἔργο τοῦ 16^ου αἰῶνα Δανιήλ Μοναχοῦ ἀπό τήν Ἱερά Μονή Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους.
• “Χριστός Παντοκράτωρ” ἔργο τοῦ 18^ου αἰῶνα ἀπό τό ἐργαστήριο Διονυσίου τοῦ ἐκ Φούρκα Ἃγιο Ὄρος.

Ἡ θεμελίωση τοῦ ναοῦ σύμφωνα μέ πληροφορίες ἔγινε το       1855 καί τά ἐγκαίνια τοῦ ναοπυ ἔγιναν τήν δεκαετία τοῦ 1860 (μετά τό 1864).